خوش به حال لک لک ها... (برای حسین پناهی)

حسین پناهی آدم عجیبی بود. یعنی افکارش و حرفاش عجیب بود. چیزایی می گفت که هیچکس نمی فهمید. خیلی ها معتقد بودن (و هستن) که مجنون بوده و چرند می گفته. بعضی هام اعتقاد دارن چون ما حرفش رو نمی فهمیم شاید ایراد از ماست...

 

در هر حال حسین پناهی سه سال پیش – ۱۴ مرداد ۸۳ – از این دنیا رفت. رفتنش هم عادی نبود. اون اواخر در تنهایی زندگی می کرد، زن و بچه ترکش کرده بودن... وقتی توی خونه اش مرد، انقدر موند تا همسایه ها... .

حسین پناهی علاوه بر نویسندگی، بازیگری و کارگردانی، شعر هم می گفت. یه کتاب شعر داشت به اسم "من و گل پونه". خودش می گفت من رو آیندگان کشف خواهند کرد و حرفامو خواهند فهمید. بخشی از یکی از شعراش اینه که هنوز خیلی ها معنیش رو نمی فهمن:

خوش به حال لک لک ها که خوابشون واو نداره،

خوش به حال لک لک ها که عشقشون قاف نداره،

خوش به حال لک لک ها که مرگشون گاف نداره.