حرف های بعد از نیمه شب...

چند ساعت بعد از نوشتن آخرین پستم دربارۀ بیرون اومدن از سایپا، دو نفر از مدیران قدیم باهام تماس گرفتن که بیا اینجا صحبت کنیم. یکیشون از شرکتی بود که هیچ رقمه حاضر نیستم باهاشون کار کنم، یعنی اگه حتی از بیکاری بمیرم!

دومی از شبکه ۵ بود. یکی از دوستانی که از طریق من وارد صدا و سیما شده بود، حالا شده مدیر یکی از گروه های شبکۀ ۵. پیشنهادش جالب بود. دیروز رفتم سعادت آباد دفتر شبکه تا با هم صحبت کنیم. (نمی دونم چرا هروقت دارم می رم صدا و سیما ناخودآگاه توی راه آهنگ کلاه قرمزی رو زمزمه می کنم: برو به سمت تهرون، می خوام برم تلویزیون!) دربارۀ چند تا طرح صحبت کردیم و اینکه اگه بخوام باهاشون کار کنم بعنوان تهیه کننده با من قرارداد می بنده نه کارگردان. این یعنی بودجه کامل در اختیار منه و تا تحویل فیلم نهایی ریخت نحس هیچکدوم از مدیران سازمان رو نمی بینم!

من همون اول روبان سبزی که همیشه همرامه رو از کیفم درآوردم و گفتم ببین من سبزم، به موسوی رای دادم، تو خیابون رفتم، داد زدم، باتوم و گاز اشک آور خوردم... مدیران سازمان می تونن طرز فکر منو قبول کنن؟ اینطور که دوستم می گفت ظاهرا اونها ایده های منو می خوان و نه طرز فکرمو.

سرم سوت کشید وقتی عدد و رقم ها رو شنیدم. سه روز کار ۹ میلیون تومن، دو هفته کار ۴۵ میلیون... وقتی قیمت ها رو شنیدم احساس کردم خب روی این یکی می شه فکر کرد...!

کار ضبط موسیقی فیلم به خوبی پیش رفت و درست طبق برنامه انجام شد. این روزها مشغول چیدن موسیقی و level کردن صداهای نهایی هستم و اگه مشکل خاصی پیش نیاد تا ۲۰ خرداد فیلم آماده اس.

فرم چند تا جشنوارۀ داخلی و خارجی رو گرفتم که پر کنم و براشون بفرستم (البته بعد از اضافه کردن زیرنویس انگلیسی و عربی و فرانسوی). حالا دربارۀ چگونگی ارسال فیلم به جشنواره های خارجی یه پست جداگانه می ذارم تا شاید روزی به درد فیلمسازان دیگه هم بخوره.