با سلام، من یک معتاد هستم!

بعد از یه مدت طولانی که بخاطر کارهای من و امتحانات تینا جایی نرفته بودیم، شنبه و یکشنبه رفتیم باغ، کمرد: هوای پاک و استخر و چهچه پرندگان و سکوت...

اما می دونی مشکل من چیه؟ اینکه می گم دقیقاً مشکل منه... و قطعاً خیلی هم غیرطبیعیه! اینکه من درجۀ تحملم دربارۀ سکوت و طبیعت و پرنده و این حرفها خیلی پایینه! یعنی خیلی زود حس می کنم از دنیا عقبم!

شاید به شلوغی تهرون و صدای ماشین ها اعتیاد پیدا کردم، اما اگه جایی باشم که نتونم هر نیم ساعت یه بار ایمیلم رو چک کنم و ببینم توی سایت های خبری و فیس بوک چی می گذره حالم بد می شه! ممکنه توی خونه یا محل کار شیش ساعتم سرم گرم باشه، سراغ کامپیوتر و وبلاگم نرم، اما همینکه می دونم امکان اتصال به اینترنت برام فراهمه و هر لحظه که بخوام می تونم کانتک بشم برام کافیه...

این اتفاق وقتی شمال هم می ریم میفته. بیشترین زمانی که از اینترنت دور بودم فکر کنم پونزده روز بود که سال ۸۳ رفتم شمال موندم. تازه اون موقع اونجا تلویزیون هم نداشتیم! وقتی برگشتم صد و خورده ای ایمیل داشتم که باید جواب می دادم... حالا ممکنه توشون هیچ چیز به درد بخوری هم پیدا نشه ها... اما باید چک کنم، نمی تونم!

وقتی یه مدت از وبلاگ خودم و دوستایی که هر روز بهشون سر می زنم دورم، حس می کنم افتادم توی زندان! انگار بهمن اومده راه های ارتباطیم رو بسته! حالا مگه من توی وبلاگم چی می نویسم؟ یا بقیه توی وبلاگاشون چی می نویسن؟ یه مشت چرندیات! یه مشت مزخرفات شخصی! اما همین چرندیات و مزخرفات رو دوست دارم!

این شاید یه نوع بیماری باشه، یا یه نوع اعتیاد. نمی دونم. هر چی که هست، احتمال زیاد غیرعادیه! اما دست خودم نیست!

امیدوارم شما به این بیماری دچار نشین!