سرزمین پدربزرگ ها

کار با دو گروه خیلی سخته: بالای ۷۰ و زیر ۱۰ سال.

خیلی سخته که مجبور بشی یه نما که توش یه پیرمرد ۷۵ ساله بازی می کنه و باید در حال پایین اومدن از پله ها دیالوگ بگه رو هشت بار تکرار کنی. احساس می کنم اگه بگم یه بار دیگه می گیریم، طرف همونجا یه سکته ناقص رد کرده.

از طرف دیگه کار با بچه هام خیلی سخته. همیشه باید سعی کنی یه راه هایی پیدا کنی که با کلک، بازی مورد نظر دربیاد. سر فیلمبرداری "احضار" یه پسر ۹ ساله بازی می کرد به اسم پرهام هروی که باید توی یکی از پلان ها با دقت به جایی خیره می شد و توی تاریکی دنبال چیزی می گشت. هر کار کردیم در نیومد. مصنوعی می شد.

کاری که من کردم این بود که به فیلمبردار گفتم یواشکی بره ضبط. بعد رفتم همون جایی که باید پسربچه نگاه می کرد ایستادم و شروع کردم براش توضیح دادن که چطور نگاه کنه تا بازیش طبیعی دربیاد. چون جایی که ایستاده بودم رو کاملاً تاریک کرده بودیم و پرهام مجبور می شد برای دیدن من با دقت بهم نگاه کنه، به همین سادگی پلانی که می خواستم دراومد.

مدتی پیش یه فیلمنامه بلند نوشتم به اسم "سرزمین پدربزرگ ها". یه داستان خیالی فانتزی با این فرض که به محض اینکه کسی پدربزرگ می شه براش یه نامه میاد از طرف "کارخونۀ قصه سازی" که بطور کاملاً محرمانه بهش آدرس می دن برای بازدید از کارخونه و فروشگاه قصه ها. پدربزرگ ها به اون فروشگاه می رن و برای نوه هاشون قصه می خرن تا شب ها براشون تعریف کنن. وقتی دو تا دوست قدیمی، که اتفاقا همزمان نوه دار شدن، نامه ها رو دریافت می کنن و به محل کارخونه می رن می بینن کارخونه تعطیله و هیچ قصه ای هم توی فروشگاه نیست. اونا باید به یه سفر دور و دراز برن تا ببینن چه اتفاقی افتاده و چرا دیگه قصه ای فروخته نمی شه... وقتی به سرزمین پدربزرگ ها می رسن می بینن تمام کاراکترهای قصه های قدیمی ایرانی توسط یه اژدهای بدذات که دوست نداره هیچ قصه ای برای بچه ها تعریف بشه زندانی شدن و حالا اون پدربزرگ ها باید با این اژدها بجنگن و قصه ها رو آزاد کنن...

این فیلمنامه داستان کودکانۀ قشنگی داره، اما از وقتی نوشتم هیچ جا ندادمش. فقط فکرشو می کنم اگر، فقط اگر، یه روزی خدای نکرده جایی تصویب بشه من چه جوری دو ماه سر صحنه با دو تا پیرمرد و پونزده تا بچه سر و کله بزنم؟!

خودم که بعید می دونم هیچوقت برم سراغش، اما اگه کسی بخواد این فیلمنامه رو استعمال کنه حاضرم بدم بهش.