آقا شرمنده، اصلاً بالکل فراموش کردم ها!

از بین تمام اخلاق های بدی که یه آدم می تونه داشته باشه، چیزی که بیشتر از همه اذیتم می کنه بدقولیه.

شکل سادۀ بدقولی می تونه این باشه که طرف یادش می ره مثلاً کتابی که بهم قول داده بود رو برام بیاره. شکل وخیمش هم اینه که اصلاً یادش می ره ساعت چند و کجا با هم قرار داشتیم! حالا وایسا تو خیابون، زیر برف یا بارون، تا آقا بیاد... موبایلش هم خاموشه!

زیاد پیش اومده رابطه ام رو با بعضی از دوستان بخاطر همین بدقولی ها کمتر کردم. از طرف دیگه، تمام دوستان نزدیکم آدم های خیلی خوش قولی هستن. مثل مهدی یا احسان، که اگر قرار باشه ساعت ۶ بیان پیشم، راس ساعت ۶ زنگ می زنن! یا فرزاد،که اگر توی خیابون با هم قرار داریم، همه کار می کنه تا یه ربع هم زودتر برسه...

اصولاً فکر می کنم آدم های خوش قول کسانی هستن که برای کارهاشون برنامه ریزی دارن، می تونن کارها رو زمانبندی کنن و مهمتر از همه اینکه برای خودشون و حرفشون ارزش قائلن.

همیشه آدم های جدید رو از روی دو تا نکته می تونم بهتر بشناسم. تست خوش قولی و فهمیدن سه فیلم مورد علاقه!